Άδεια η ζωή
κύμα το φιλί, κύμα το φιλί
θάλασσα το δάκρυ.
Έφυγες εσύ
κι έχασα τη γη, κι έχασα τη γη
σβήστηκα απ’ το χάρτη.
Της αγάπης τα μαχαίρια
βγαίνουνε τις νύχτες
γι’ ανθρώπους προδομένους
και για τους ξενύχτες.
Της αγάπης τα μαχαίρια
μ’ έκοψαν στα δύο
τη βραδιά που πρωτοείπες
το στερνό αντίο.
Έφυγες εσύ
άδειασε η γη, άδειασε η γη
πάλι σκοτεινιάζει.
άργησε πολύ
η ανατολή, η ανατολή
κι ένα δάκρυ στάζει.
|
Άdia i zoí
kíma to filí, kíma to filí
thálassa to dákri.
Έfiges esí
ki échasa ti gi, ki échasa ti gi
svístika ap’ to chárti.
Tis agápis ta macheria
vgenune tis níchtes
gi’ anthrópus prodoménus
ke gia tus kseníchtes.
Tis agápis ta macheria
m’ ékopsan sta dío
ti vradiá pu protoipes
to sternó antío.
Έfiges esí
ádiase i gi, ádiase i gi
páli skotiniázi.
árgise polí
i anatolí, i anatolí
ki éna dákri stázi.
|