Xάθηκα απόψε στη σιωπή
και σ’ ένα πέλαγος βαθύ
του νου με σέρνει η ρότα
Eίπα να φύγω σ’ άλλη γη
μα της αγάπης η πληγή
δεν κλείνει με τσιρότα
Bλέπω καράβια να περνούν
μ’ άσπρη σημαία να γυρνούν
στης λησμονιάς τα μέρη
και μια γοργόνα με ρωτά
αν είδα ήλιο τη νυχτιά
κι άστρο το μεσημέρι
Tης αγκαλιάς η ξενητειά
είναι η πιο μεγάλη
βάλε στη στάχτη μου φωτιά
κι αφάνισέ με πάλι
Kαλότυχα είναι τα βουνά
ψυχή δεν έχουν να πονά,
καρδιά ν’ αργοπεθαίνει
πέφτει μια κίτρινη βροχή
που να `βρουν στέγη και τροφή
του κόσμου οι κολασμένοι
Kάποτε είχες μια καρδιά
που χώραγε όλο το ντουνιά
τώρα χωράει μια πέτρα
μέχρι να βρεις τρόπο να ζεις
μην τη σκοτώνεις τη ζωή,
τι μένει κάτσε μέτρα
|
Xáthika apópse sti siopí
ke s’ éna pélagos vathí
tu nu me sérni i róta
Ipa na fígo s’ álli gi
ma tis agápis i pligí
den klini me tsiróta
Blépo karávia na pernun
m’ áspri simea na girnun
stis lismoniás ta méri
ke mia gorgóna me rotá
an ida ílio ti nichtiá
ki ástro to mesiméri
Tis agkaliás i ksenitiá
ine i pio megáli
vále sti stáchti mu fotiá
ki afánisé me páli
Kalóticha ine ta vuná
psichí den échun na poná,
kardiá n’ argopetheni
péfti mia kítrini vrochí
pu na `vrun stégi ke trofí
tu kósmu i kolasméni
Kápote iches mia kardiá
pu chórage ólo to ntuniá
tóra chorái mia pétra
méchri na vris trópo na zis
min ti skotónis ti zoí,
ti méni kátse métra
|