Η μόνη μου παρηγοριά
τα πεύκα της Πεντέλης,
ειν’ ο γιατρός που με κοιτά -αμάν, αμάν,
μάνα μου μη σε μέλλει
Μάνα μου, βήχας μ’ έπιασε,
αίμα βγάζει το στόμα,
πότε, Θεέ, το σώμα μου -αμάν, αμάν,
θ’ αναπαυτεί στο χώμα
Γιατί γινάτι το ‘βαλες
φύση να με πεθάνεις,
τη δύστυχη μανούλα μου -αμάν, αμάν,
σκύλα, να την πικράνεις
Μάνα μου, μην πικραίνεσαι,
τώρα αποφάσισε το
και μια φορά το μνήμα μου -αμάν, αμάν,
έλα και δρόσισε το
|
I móni mu parigoriá
ta pefka tis Pentélis,
in’ o giatrós pu me kitá -amán, amán,
mána mu mi se mélli
Mána mu, víchas m’ épiase,
ema vgázi to stóma,
póte, Theé, to sóma mu -amán, amán,
th’ anapafti sto chóma
Giatí gináti to ‘vales
físi na me pethánis,
ti dístichi manula mu -amán, amán,
skíla, na tin pikránis
Mána mu, min pikrenese,
tóra apofásise to
ke mia forá to mníma mu -amán, amán,
éla ke drósise to
|