|
Πάλι εγώ εγώ, δεν ξεκόβω εγώ
πάντα εδώ ανήκω άκρη άκρη σχεδόν
όλα ίδια κι όμοια, αλλαγή καμιά
μόνο η άκρη της ποίησης, το παιχνίδι της ίασης.
Στις αρχαίες οδούς, στις παλιές ατραπούς
βιαστικοί κι αδαείς δε προχωράει ουδείς.
Την γωνιά ξαναβρίσκω, ήμουν πάντα εδώ
για να αποδεχθώ της γιατρειάς το ρίσκο.
Ψέλνει όλη η τάξη, ήμουν πάντα εντάξει.
Μια κραυγή η φωνή μου να με βλέπεις ψυχή μου.
Γιατί όλο αυτό, μα όλο, θέλει αυτό το σόλο
στου Τζέλι Ρολ το σεργιάνι, να βαδίσει να γιάνει.
Στα χρυσά σταυροδρόμια των παιδιών μου τα εγκώμια
αντηχούν για τον μόνο, τον γιατρεμένο χρόνο.
Ας ανέβουν οι εντάσεις, προ παντός μη δειλιάσεις.
Γίνε του άγνωστου ο μίμος, ευθαρσώς κι επωνύμως.
Γιατί όλο αυτό μα όλο, θέλει αυτό το σόλο.
Στα σκαλιά του Τσιτσάνη, να ανεβεί να γιάνει.
Δυνατά να σ’ ακούω, τ’ όνομά σου ν’ ακούω
τη ψυχή σου να βρίσκω στης γιατρειάς της το ρίσκο.
Ρίσκο η γιατρειά σου
παίρνει τ’ όνομά σου
παίζει την ωδή σου
εν ονόματι σου.
|
Páli egó egó, den ksekóvo egó
pánta edó aníko ákri ákri schedón
óla ídia ki ómia, allagí kamiá
móno i ákri tis piisis, to pechnídi tis íasis.
Stis archees odus, stis paliés atrapus
viastiki ki adais de prochorái udis.
Tin goniá ksanavrísko, ímun pánta edó
gia na apodechthó tis giatriás to rísko.
Psélni óli i táksi, ímun pánta entáksi.
Mia kravgí i foní mu na me vlépis psichí mu.
Giatí ólo aftó, ma ólo, théli aftó to sólo
stu Tzéli Rol to sergiáni, na vadísi na giáni.
Sta chrisá stavrodrómia ton pedión mu ta egkómia
antichun gia ton móno, ton giatreméno chróno.
As anévun i entásis, pro pantós mi diliásis.
Gine tu ágnostu o mímos, eftharsós ki eponímos.
Giatí ólo aftó ma ólo, théli aftó to sólo.
Sta skaliá tu Tsitsáni, na anevi na giáni.
Dinatá na s’ akuo, t’ ónomá su n’ akuo
ti psichí su na vrísko stis giatriás tis to rísko.
Rísko i giatriá su
perni t’ ónomá su
pezi tin odí su
en onómati su.
|
