Μες στης θάλασσας τα βάθη
είν’ το σπίτι μου
ολομόναχη για χρόνια
με τη λύπη μου.
Την αγάπη μου γυρεύω
μ’ όρκους μυστικούς
και παρακαλώ και γνέφω
στους περαστικούς.
Αχ καράβι, καραβάκι
στο γιαλό που πας
ρώτησε ως της γης την άκρη
ζει ο βασιλιάς
ο Αλέξανδρος που αντρειεύει
πότε θα φανεί
ζει κι αιώνια βασιλεύει
ποιος θ` αποκριθεί.
Ο καημός μου ένα δάκρυ
άστρο φωτεινό
απ’ της μοίρας το πηγάδι
φέρνω το νερό
να ξεπλύνω ανθρώπων λόγια
πάθη, κρίματα
με ροδόσταμο και μύρο
στ’ άγια κύματα
αχ καράβι, καραβάκι
στο γιαλό που πας
|
Mes stis thálassas ta váthi
in’ to spíti mu
olomónachi gia chrónia
me ti lípi mu.
Tin agápi mu girevo
m’ órkus mistikus
ke parakaló ke gnéfo
stus perastikus.
Ach karávi, karaváki
sto gialó pu pas
rótise os tis gis tin ákri
zi o vasiliás
o Aléksandros pu antrievi
póte tha fani
zi ki eónia vasilevi
pios th` apokrithi.
O kaimós mu éna dákri
ástro fotinó
ap’ tis miras to pigádi
férno to neró
na kseplíno anthrópon lógia
páthi, krímata
me rodóstamo ke míro
st’ ágia kímata
ach karávi, karaváki
sto gialó pu pas
|