Αν η μέρα είχε στόμα και φωνή
θα σου έλεγε πολλά, γνώμη να αλλάξεις
Παίζω θέατρο στου πόνου τη σκηνή
λίγο πριν νυχτώσει, λέω θα ξανάρθεις
Μοιάζει η σκέψη μου καρφί που με ματώνει
σαν ένα λάθος που το κάνω και πληγώνει
και τη θλίψη μου τη βάφω μ’άλλο χρώμα
Κάθε μέρα βρίσκω λίγο εγωισμό
να γεμίσω της καρδιάς μου το κενό
να αντέχω, να μην πω “Σε θέλω ακόμα”
Αν η νύχτα είχε στόμα και φωνή
θα σου έλεγε πολλά μήπως και με σώσει
Χάνομαι στα λόγια που μου είχες πει
κι έτσι ζω μαζί σου πριν να ξημερώσει
Μοιάζει η σκέψη μου καρφί που με ματώνει
σαν ένα λάθος που το κάνω και πληγώνει
και τη θλίψη μου τη βάφω μ’άλλο χρώμα
Κάθε μέρα βρίσκω λίγο εγωισμό
να γεμίσω της καρδιάς μου το κενό
να αντέχω, να μην πω “Σε θέλω ακόμα”
|
An i méra iche stóma ke foní
tha su élege pollá, gnómi na alláksis
Pezo théatro stu pónu ti skiní
lígo prin nichtósi, léo tha ksanárthis
Miázi i sképsi mu karfí pu me matóni
san éna láthos pu to káno ke pligóni
ke ti thlípsi mu ti váfo m’állo chróma
Káthe méra vrísko lígo egismó
na gemíso tis kardiás mu to kenó
na antécho, na min po “Se thélo akóma”
An i níchta iche stóma ke foní
tha su élege pollá mípos ke me sósi
Chánome sta lógia pu mu iches pi
ki étsi zo mazí su prin na ksimerósi
Miázi i sképsi mu karfí pu me matóni
san éna láthos pu to káno ke pligóni
ke ti thlípsi mu ti váfo m’állo chróma
Káthe méra vrísko lígo egismó
na gemíso tis kardiás mu to kenó
na antécho, na min po “Se thélo akóma”
|