Κάθε φορά που σε κρυφοκοιτάζω
νιώθω αμηχανία και χάνω τις λέξεις
προτού με προσέξεις
Είσαι το φως της μέρας το γαλάζιο
όμορφη αμφιβολία
ψηλά στο μυαλό μου πετάς όνειρό μου
Είσαι η καρδιά που για χρόνια γυρεύω γυρεύω στη μοναξιά της γης
Η καρδιά που δεν είχε, δεν είχε ποτέ κανείς
Θέλω ξανά γλυκά να με σκοτώσει
η γεύση απ’ το φιλί σου
να σβήσει ο κόσμος
ν’ ανοίξει ένας δρόμος
Και μια βραδιά ίσως να μας τη δώσει
σ’ αυτό το γαλαξία
να γίνουμε αστέρι
για πάντα ποιος ξέρει
|
Káthe forá pu se krifokitázo
niótho amichanía ke cháno tis léksis
protu me proséksis
Ise to fos tis méras to galázio
ómorfi amfivolía
psilá sto mialó mu petás óniró mu
Ise i kardiá pu gia chrónia girevo girevo sti monaksiá tis gis
I kardiá pu den iche, den iche poté kanis
Thélo ksaná gliká na me skotósi
i gefsi ap’ to filí su
na svísi o kósmos
n’ aniksi énas drómos
Ke mia vradiá ísos na mas ti dósi
s’ aftó to galaksía
na ginume astéri
gia pánta pios kséri
|