Όλοι για σένα λένε μα εγώ σωπαίνω
στέκει φρουρός ο πόνος
και δε μιλώ και ψάχνω μες στη νύχτα
για το χαμένο της αγκαλιάς σου θησαυρό
Τώρα ποτέ τα βράδια το φως δεν κλείνω
έτσι μπορώ κι αντέχω την ερημιά
και ό,τι πάω ν’ αρχίσω μισό τ’ αφήνω
σαν τη μισή μου την καρδιά
Με πήρανε της μοναξιάς τα τρένα
και να γυρίσω δεν μπορώ
γιατί `ναι η αγάπη σου για μένα
το πιο γλυκό μου όνειρο
Όλοι μου λεν να φύγω ν’ αλλάξω σπίτι
κι έτσι θα ξεχάσω κάποια στιγμή
μα εγώ κρατάω κλεισμένο και το φεγγίτη
το άρωμά σου μη χαθεί
|
Όli gia séna léne ma egó sopeno
stéki frurós o pónos
ke de miló ke psáchno mes sti níchta
gia to chaméno tis agkaliás su thisavró
Tóra poté ta vrádia to fos den klino
étsi boró ki antécho tin erimiá
ke ó,ti páo n’ archíso misó t’ afíno
san ti misí mu tin kardiá
Me pírane tis monaksiás ta tréna
ke na giríso den boró
giatí `ne i agápi su gia ména
to pio glikó mu óniro
Όli mu len na fígo n’ allákso spíti
ki étsi tha ksecháso kápia stigmí
ma egó kratáo klisméno ke to fengiti
to áromá su mi chathi
|