Ένας διαβάτης προχωρεί
μέσα στης νύχτας τα σκοτάδια.
Σέρνει το βήμα του βαρύ
όπως τ’ ανθρώπινα ρημάδια.
Σε κάποια πόρτα σταματά
που το καντήλι ακόμα καίει.
Κι ενώ με σπαραγμό χτυπά
κάποια φωνή τού λέει:
Τι θες, ζητιάνε, τι ζητάς,
τι θέλεις τέτοια ώρα;
Ελεημοσύνη μη ζητάς,
δε σου ανοίγω τώρα.
Ελεημοσύνη δε ζητώ,
εγώ ζητώ εσένα.
Είμαι ο γιος σου, μάνα μου,
που ήρθε απ’ τα ξένα.
Ανάθεμα στη φτώχια μας,
ανάθεμα στα ξένα.
Σε άσπρισαν, σε γέρασαν,
παιδάκι μου, κι εσένα.
Μη βλαστημάς την ξενιτιά
κι ας είδες μαύρες μέρες,
γιατί εκεί έχουν παιδιά
κι άλλες πολλές μητέρες.
|
Έnas diavátis prochori
mésa stis níchtas ta skotádia.
Sérni to víma tu varí
ópos t’ anthrópina rimádia.
Se kápia pórta stamatá
pu to kantíli akóma kei.
Ki enó me sparagmó chtipá
kápia foní tu léi:
Ti thes, zitiáne, ti zitás,
ti thélis tétia óra;
Eleimosíni mi zitás,
de su anigo tóra.
Eleimosíni de zitó,
egó zitó eséna.
Ime o gios su, mána mu,
pu írthe ap’ ta kséna.
Anáthema sti ftóchia mas,
anáthema sta kséna.
Se ásprisan, se gérasan,
pedáki mu, ki eséna.
Mi vlastimás tin ksenitiá
ki as ides mavres méres,
giatí eki échun pediá
ki álles pollés mitéres.
|