Τώρα που εμεγάλωσα
Κι αμάξωσα του κόσμου μου τ’ αλώνια
Ήρθες μανούλα μου ξανά
Εφύτρωσες που μιαν γωνιάν
Να μου χαρίσεις μιαν ευχήν
Και δυο γλυκά σου λόγια
Μάνα
Έλα να δεις μια ζωγραφιά που σου `καμα
Να σε θωρούν οι ουρανοί και τα βουνά
Μάνα
Πες μου που ρέσσουν της ψυχής σου τα νερά
Να δροσιστούν τα χείλη μου τα ορφανά
Πέρασες έφυγες κρυφά
Σαν όρομαν εσβήστης μες στα χρόνια
Και με τα μάτια μου κλειστά
Είδα που έχεις τα κλειθκιά
Να δουν το φως κόρες και γιοι
Και ύστερα τ’ αγγόνια
|
Tóra pu emegálosa
Ki amáksosa tu kósmu mu t’ alónia
Ήrthes manula mu ksaná
Efítroses pu mian gonián
Na mu charísis mian efchín
Ke dio gliká su lógia
Mána
Έla na dis mia zografiá pu su `kama
Na se thorun i urani ke ta vuná
Mána
Pes mu pu réssun tis psichís su ta nerá
Na drosistun ta chili mu ta orfaná
Pérases éfiges krifá
San óroman esvístis mes sta chrónia
Ke me ta mátia mu klistá
Ida pu échis ta klithkiá
Na dun to fos kóres ke gii
Ke ístera t’ angónia
|