|
Φεγγαρόλουστο λουλούδι
ακρογιάλι μου θλιμμένο
‘κει που σβήνουνε τα φώτα
πάντα θα σε περιμένω
‘Κει που πέλαγα διψάνε
να βρουν κύματα αφρισμένα
κι όταν πιάνουνε φουρτούνες
τις κοπάζεις μ᾽ ένα βλέμμα
Να μας πάρουνε βοριάδες
μέσα σ’ εύφορες κοιλάδες
να περνάμε χαραμάδες
σαν να ‘μαστε φως
Και στου δρόμου τα ξενύχτια
να ξεχνάμε τη συνήθεια
να σκαρώνουμε ταξίδια
μέχρι το θεό
Σε ποιες θάλασσες ψαρεύεις
της ψυχής σου τα κοράλλια
πως διαβαίνεις τα ποτάμια
και δε βρέχεσαι ούτε στάλα
Σε ποιο σύμπαν αγορεύεις
σε ποια κύματα κοιμάσαι
σε ποιες χώρες ταξιδεύεις
και κανέναν δε φοβάσαι
‘Κει που δεν υπάρχουν ρόλοι
του κακού και του μεσσία
πληρωμένοι δολοφόνοι
να πλουτίζουν με τη βία
‘Κει ν᾽ αρχίζεις απ᾽ το τέλος
και να γίνεσαι τραγούδι
κι όλους τους αφορισμένους
να τους βάζεις στο παιχνίδι
Να χυθούμε στα ποτάμια
ν᾽ ανοιχτούμε στα λαγκάδια
να πηδάμε απ᾽ τα καράβια
πριν να βρουν στεριά
Απ᾽ τον κόσμο να χαθούμε
τους ορίζοντες να βρούμε
και πριν φέξει ν᾽ ανεβούμε
σ᾽ όρη σε βουνά
|
Fengarólusto luludi
akrogiáli mu thlimméno
‘ki pu svínune ta fóta
pánta tha se periméno
‘Ki pu pélaga dipsáne
na vrun kímata afrisména
ki ótan piánune furtunes
tis kopázis m᾽ éna vlémma
Na mas párune voriádes
mésa s’ efores kiládes
na pernáme charamádes
san na ‘maste fos
Ke stu drómu ta kseníchtia
na ksechnáme ti siníthia
na skarónume taksídia
méchri to theó
Se pies thálasses psarevis
tis psichís su ta korállia
pos diavenis ta potámia
ke de vréchese ute stála
Se pio síban agorevis
se pia kímata kimáse
se pies chóres taksidevis
ke kanénan de fováse
‘Ki pu den ipárchun róli
tu kaku ke tu messía
pliroméni dolofóni
na plutízun me ti vía
‘Ki n᾽ archízis ap᾽ to télos
ke na ginese tragudi
ki ólus tus aforisménus
na tus vázis sto pechnídi
Na chithume sta potámia
n᾽ anichtume sta lagkádia
na pidáme ap᾽ ta karávia
prin na vrun steriá
Ap᾽ ton kósmo na chathume
tus orízontes na vrume
ke prin féksi n᾽ anevume
s᾽ óri se vuná
|
