Αυτή την ώρα που ξενυχτάω και συζητώ
με την απόλυτη σιωπή το πρόβλημά μου,
στα όνειρά μου περιπλανιέμαι και σ’ αναζητώ
γιατί κουράστηκα να ζω στη μοναξιά μου.
Τι φταίω λέω, τι φταίω λέω,
που δεν μπορώ να σε ξεχάσω,
τι φταίω λέω, τι φταίω λέω,
που δεν μπορώ να ησυχάσω.
Αυτή την ώρα που αναρωτιέμαι ποιος είμαι εγώ
και βασανίζομαι με σκέψεις Ερινύες,
την αγκαλιά σου και τα φιλιά σου νοσταλγώ
και η καρδιά μου αρχίζει τις διαφωνίες.
Τι φταίω λέω, τι φταίω λέω,
που δεν μπορώ να σε ξεχάσω,
τι φταίω λέω, τι φταίω λέω,
που δεν μπορώ να ησυχάσω.
|
Aftí tin óra pu ksenichtáo ke sizitó
me tin apóliti siopí to próvlimá mu,
sta ónirá mu periplaniéme ke s’ anazitó
giatí kurástika na zo sti monaksiá mu.
Ti fteo léo, ti fteo léo,
pu den boró na se ksecháso,
ti fteo léo, ti fteo léo,
pu den boró na isicháso.
Aftí tin óra pu anarotiéme pios ime egó
ke vasanízome me sképsis Eriníes,
tin agkaliá su ke ta filiá su nostalgó
ke i kardiá mu archízi tis diafoníes.
Ti fteo léo, ti fteo léo,
pu den boró na se ksecháso,
ti fteo léo, ti fteo léo,
pu den boró na isicháso.
|