|
Τα ωραιότερα φιλιά μου τα ’χε δώσει μια αγκαλιά
που τώρα πια μες τη ζωή μου δεν υπάρχει
μπορεί να φαίνεται τρελό μα εγώ δεν έπαψα να ζω
με την ελπίδα πως μια μέρα θα ξανάρθει
Τι κι αν πέθαινες για μένα και με μάτια δακρυσμένα
ορκιζόσουν νύχτα μέρα πως στ’ αλήθεια μ’ αγαπάς
Τι κι αν πέθαινες για μένα, η αλήθεια σου ήταν ψέμα
τώρα ούτε που σε νοιάζει, ούτε που τηλεφωνάς
Τώρα άραγε που να ’σαι
τώρα άραγε θυμάσαι
που σε κράταγα στα χέρια
και μετρούσαμε τ’ αστέρια, μια φορά
Τις ωραιότερες στιγμές που μοιάζει να ‘ταν μόλις χθες
στα χέρια εκείνα μια φορά τις είχα ζήσει
μπορεί να φαίνεται τρελό μα εγώ δεν έπαψα να ζω
με την ελπίδα πως μια μέρα θα γυρίσει
|
Ta oreótera filiá mu ta ’che dósi mia agkaliá
pu tóra pia mes ti zoí mu den ipárchi
bori na fenete treló ma egó den épapsa na zo
me tin elpída pos mia méra tha ksanárthi
Ti ki an péthenes gia ména ke me mátia dakrisména
orkizósun níchta méra pos st’ alíthia m’ agapás
Ti ki an péthenes gia ména, i alíthia su ítan pséma
tóra ute pu se niázi, ute pu tilefonás
Tóra árage pu na ’se
tóra árage thimáse
pu se krátaga sta chéria
ke metrusame t’ astéria, mia forá
Tis oreóteres stigmés pu miázi na ‘tan mólis chthes
sta chéria ekina mia forá tis icha zísi
bori na fenete treló ma egó den épapsa na zo
me tin elpída pos mia méra tha girísi
|
