Το μονοπάτι πήραμε
μια αυγή το καλοκαίρι
και σου ’χα δώσει μια καρδιά
και μου ‘χες δώσει μια καρδιά
κι ο κόσμος ήταν όνειρο
πιασμένοι χέρι χέρι
Μα χάθηκε ο ήλιος μες στα σύννεφα
και λάσπωσ’ η βροχή το μονοπάτι
τα χέρια μας μουσκέψαν και λυθήκανε
κι απόμεινε στη λάσπη η αγάπη
Μα χάθηκε η χαρά μας και συννέφιασε
και πήραμε τους δρόμους χωρισμένοι
Τι κρίμα να προλάβουνε τα σύννεφα
Τι κρίμα, που η αγάπη μας πεθαίνει.
|
To monopáti pírame
mia avgí to kalokeri
ke su ’cha dósi mia kardiá
ke mu ‘ches dósi mia kardiá
ki o kósmos ítan óniro
piasméni chéri chéri
Ma cháthike o ílios mes sta sínnefa
ke láspos’ i vrochí to monopáti
ta chéria mas musképsan ke lithíkane
ki apómine sti láspi i agápi
Ma cháthike i chará mas ke sinnéfiase
ke pírame tus drómus chorisméni
Ti kríma na prolávune ta sínnefa
Ti kríma, pu i agápi mas petheni.
|