Σ’ ό,τι πούμε, διαφωνούμε, δεν αλλάζουμε,
τον εγωισμό μας πάνω απ’ όλα βάζουμε.
Ό,τι σου ζητήσω είσαι πάντα αρνητική
κι όμως μένω στο πλευρό σου δίχως λογική.
Μα τι σου βρίσκω, δεν ξέρω τι.
Την πόρτα ανοίγω, μα ως εκεί.
Την ξανακλείνω και μένω εδώ
μέχρι τελείως να τρελαθώ.
Εσύ δεν ήσουν έτσι όταν γνωριστήκαμε,
στα μισά αυτής της διαδρομής χαθήκαμε.
Φέρεσαι λες κι είσαι μόνη και με αγνοείς,
παίζεις με τα νεύρα μου και αδιαφορείς.
Μα τι σου βρίσκω, δεν ξέρω τι.
Την πόρτα ανοίγω, μα ως εκεί.
Την ξανακλείνω και μένω εδώ
μέχρι τελείως να τρελαθώ.
|
S’ ó,ti pume, diafonume, den allázume,
ton egismó mas páno ap’ óla vázume.
Ό,ti su zitíso ise pánta arnitikí
ki ómos méno sto plevró su díchos logikí.
Ma ti su vrísko, den kséro ti.
Tin pórta anigo, ma os eki.
Tin ksanaklino ke méno edó
méchri telios na trelathó.
Esí den ísun étsi ótan gnoristíkame,
sta misá aftís tis diadromís chathíkame.
Férese les ki ise móni ke me agnois,
pezis me ta nevra mu ke adiaforis.
Ma ti su vrísko, den kséro ti.
Tin pórta anigo, ma os eki.
Tin ksanaklino ke méno edó
méchri telios na trelathó.
|