|
Λόγια που κουράστηκα να λέγονται
μου ’ρχονται παντού δικές σου εικόνες
πάνε από τότε που χωρίσαμε
ένα καλοκαίρι δυο χειμώνες
Τι σου ’κανα να ’ξερα
και τώρα πληρώνω
αγάπη σου ζήτησα
και μου ’δωσες πόνο
Τι σου ’κανα να ’ξερα
μακριά σου πεθαίνω
και είναι τα νεύρα μου
σχοινί τεντωμένο
Τι σου ’κανα να ’ξερα
Μάτια που για σένα τρελαίνονται
και σε ικετεύω να γυρίσεις
όλα μου τα βράδια τώρα καίγονται
μέσα στις δικές σου παραισθήσεις
Τι σου ’κανα να ’ξερα
και τώρα πληρώνω
αγάπη σου ζήτησα
και μου ’δωσες πόνο
Τι σου ’κανα να ’ξερα
μακριά σου πεθαίνω
και είναι τα νεύρα μου
σχοινί τεντωμένο
Τι σου ’κανα να ’ξερα
|
Lógia pu kurástika na légonte
mu ’rchonte pantu dikés su ikónes
páne apó tóte pu chorísame
éna kalokeri dio chimónes
Ti su ’kana na ’ksera
ke tóra pliróno
agápi su zítisa
ke mu ’doses póno
Ti su ’kana na ’ksera
makriá su petheno
ke ine ta nevra mu
schiní tentoméno
Ti su ’kana na ’ksera
Mátia pu gia séna trelenonte
ke se iketevo na girísis
óla mu ta vrádia tóra kegonte
mésa stis dikés su paresthísis
Ti su ’kana na ’ksera
ke tóra pliróno
agápi su zítisa
ke mu ’doses póno
Ti su ’kana na ’ksera
makriá su petheno
ke ine ta nevra mu
schiní tentoméno
Ti su ’kana na ’ksera
|
