Φτιασιδωμένη, μεθυσμένη, δίχως τσίπα
έβηχε κι έβριζε βραχνά
σ’ ένα λιμάνι, σ’ ένα δρόμο, σε μια τρύπα
απ’ όπου μόνο ο διάβολος περνά.
Μόλις μ’ αντίκρισε με πήρε για πραμάτεια
κι άρχισε να χαμογελά
μα σαν της μίλησα ορθάνοιξε τα μάτια
κι είδα το δάκρυ της θολό ν’ αργοκυλά.
Τη μαχαιρώσανε μια νύχτα στην Αμβέρσα
μα εγώ την έκλαψα πολύ.
Εγώ την ήξερα Σοφία, κι όχι Πέρσα
κι ήταν της νιότης μου το πρώτο το φιλί.
|
Ftiasidoméni, methisméni, díchos tsípa
éviche ki évrize vrachná
s’ éna limáni, s’ éna drómo, se mia trípa
ap’ ópu móno o diávolos perná.
Mólis m’ antíkrise me píre gia pramátia
ki árchise na chamogelá
ma san tis mílisa orthánikse ta mátia
ki ida to dákri tis tholó n’ argokilá.
Ti macherósane mia níchta stin Amvérsa
ma egó tin éklapsa polí.
Egó tin íksera Sofía, ki óchi Pérsa
ki ítan tis niótis mu to próto to filí.
|