Το ξένο πρόσωπο της νύχτας με κοιτά
κρύβω το βλέμμα στη φωτιά.
Πνίγω τα λόγια στο ποτήρι στο κενό
σ’ ένα παράθυρο αδειανό.
Μισή καρδιά μισώ το άλλο σου μισό,
αυτό που χτίζει το γκρεμό.
Θα πέφτω μες του μισεμού σου το κενό
σ’ ένα παράθυρο αδειανό.
Θα κρύβω πάντα ένα όχι στην καρδιά μου
κι ένα μεγάλο ναι σαν βόμβα που ανασαίνει.
Σπάζουν νερά, χύνω στο δρόμο τα παιδιά μου,
στρατιά νεογέννητη στα κόκκινα βαμμένη.
Ίσως μια μέρα καταφέρω να με αλλάξω
προσωπική μου ιδιότυπη επανάσταση.
Θα μπω μια νύχτα να χαθώ και να με ψάξω
στο άδειο παράθυρο.
Το ξένο δάκτυλο του κόσμου με κρατά
κι όσα δεν είμαι μου ζητά.
Φτωχός κι ανάργυρος χωρίς αποσκευή,
χωρίς πατρίδα και φυλή.
Θα βγω να ανάψω τη σημαία τ’ ουρανού,
την απειλή του φεγγαριού.
Σβήνω τα φώτα του πλανήτη για να μπω
σ’ ένα παράθυρο αδειανό.
|
To kséno prósopo tis níchtas me kitá
krívo to vlémma sti fotiá.
Pnígo ta lógia sto potíri sto kenó
s’ éna paráthiro adianó.
Misí kardiá misó to állo su misó,
aftó pu chtízi to gkremó.
Tha péfto mes tu misemu su to kenó
s’ éna paráthiro adianó.
Tha krívo pánta éna óchi stin kardiá mu
ki éna megálo ne san vómva pu anaseni.
Spázun nerá, chíno sto drómo ta pediá mu,
stratiá neogénniti sta kókkina vamméni.
Ίsos mia méra kataféro na me allákso
prosopikí mu idiótipi epanástasi.
Tha bo mia níchta na chathó ke na me psákso
sto ádio paráthiro.
To kséno dáktilo tu kósmu me kratá
ki ósa den ime mu zitá.
Ftochós ki anárgiros chorís aposkeví,
chorís patrída ke filí.
Tha vgo na anápso ti simea t’ uranu,
tin apilí tu fengariu.
Svíno ta fóta tu planíti gia na bo
s’ éna paráthiro adianó.
|