Στη γειτονιά μου την παλιά είχα ένα φίλο
που ήξερε και έπαιζε τ’ ακορντεόν
όταν τραγούδαγε φτυστός ήταν ο ήλιος
φωτιές στα χέρια του άναβε τ’ ακορντεόν
Μα ένα βράδυ σκοτεινό σαν όλα τ’ άλλα
κράταγε τσίλιες παίζοντας ακορντεόν
φασιστικά καμιόνια στάθηκαν στη μάντρα
και μια ριπή σταμάτησε τ’ ακορντεόν
Τ’ αρχινισμένο σύνθημα πάντα μου μένει
όποτε ακούω από τότε ακορντεόν
κι έχει σαν στάμπα τη ζωή μου σημαδέψει
δε θα περάσει ο φασισμός
|
Sti gitoniá mu tin paliá icha éna fílo
pu íksere ke épeze t’ akornteón
ótan tragudage ftistós ítan o ílios
fotiés sta chéria tu ánave t’ akornteón
Ma éna vrádi skotinó san óla t’ álla
krátage tsílies pezontas akornteón
fasistiká kamiónia státhikan sti mántra
ke mia ripí stamátise t’ akornteón
T’ archinisméno sínthima pánta mu méni
ópote akuo apó tóte akornteón
ki échi san stába ti zoí mu simadépsi
de tha perási o fasismós
|