Μόνη. Μόνη ξανά.
Μες στ’ ασανσέρ και στο κενό του.
Μόνο το κλικ το ερημικό του,
μόνο το κλικ στα σκοτεινά.
Μόνη, πάντα μόνη, και πως αλλιώς;
Στην ανηφόρα μεγάλου λόφου
μόνο η λάμψη του κάθε ορόφου,
των κουδουνιών το λίγο φως.
Μόνη. Μόνη λοιπόν.
Μες στ’ ασανσέρ που ανεβαίνει,
με όλους άγνωστη, βαθιά χωμένη
σε άμμο κινούμενη ενοικιαστών.
Μόνη, πάλι μόνη εδώ.
Μες στ’ ασανσέρ που ανεβαίνει,
μες στον καθρέφτη κι εγώ μια ξένη
που με κοιτά και την κοιτώ
|
Móni. Móni ksaná.
Mes st’ asansér ke sto kenó tu.
Móno to klik to erimikó tu,
móno to klik sta skotiná.
Móni, pánta móni, ke pos alliós;
Stin anifóra megálu lófu
móno i lámpsi tu káthe orófu,
ton kudunión to lígo fos.
Móni. Móni lipón.
Mes st’ asansér pu aneveni,
me ólus ágnosti, vathiá choméni
se ámmo kinumeni enikiastón.
Móni, páli móni edó.
Mes st’ asansér pu aneveni,
mes ston kathréfti ki egó mia kséni
pu me kitá ke tin kitó
|