Φεύγουν οι ώρες
Κι ανοίγουν της νύχτας οι πόρτες
Κι είμαι ξανά στο πουθενά
Μες στη βροχή ενός βιολιού ο λυγμός
φέρνει βόλτες
Δες της καρδιάς την ερημιά.
Αχ η αγάπη, γέλιο ή δάκρυ
Λάμψη τρελή, δυο κορμιά, μια φωτιά
Σ’ ένα βαλς της βροχής.
Φεύγει ο καιρός
Κι οι παλιές μου πληγές πως πονάνε
Σαν κρύες κι άδειες αγκαλιές
Ξέρω ο χρόνος γιατρεύει αυτά που γυρνάνε
Φταίω ή φταις;
Έλα μην κλαις.
Αχ η αγάπη, γέλιο ή δάκρυ
Λάμψη τρελή, δυο κορμιά, μια φωτιά
Σ’ ένα βαλς της βροχής.
|
Fevgun i óres
Ki anigun tis níchtas i pórtes
Ki ime ksaná sto puthená
Mes sti vrochí enós violiu o ligmós
férni vóltes
Des tis kardiás tin erimiá.
Ach i agápi, gélio í dákri
Lámpsi trelí, dio kormiá, mia fotiá
S’ éna vals tis vrochís.
Fevgi o kerós
Ki i paliés mu pligés pos ponáne
San kríes ki ádies agkaliés
Kséro o chrónos giatrevi aftá pu girnáne
Fteo í ftes;
Έla min kles.
Ach i agápi, gélio í dákri
Lámpsi trelí, dio kormiá, mia fotiá
S’ éna vals tis vrochís.
|