Βγήκες στο δρόμο ένα πρωί
κι έμειν’ η πόρτα ανοιχτή
κι εδώ στην πόρτα μια καρέκλα αδειανή,
κι εδώ στο πράσινο κλουβί
δεν τραγουδά πια το πουλί
όσο η πό- όσο η πόρτα είν’ ανοιχτή.
Κι έτσι θα μείνει ανοιχτή
σαν της καρδιάς μου την πληγή
και η καρέκλα αδειανή μπροστά στην πόρτα
μήπως γυρίσεις μιαν αυγή
και πριν καλά ο ήλιος βγει
να ξαναρχίσει ένα τραγούδι το πουλί.
|
Ogíkes sto drómo éna pri
ki émin’ i pórta anichtí
ki edó stin pórta mia karékla adianí,
ki edó sto prásino kluví
den tragudá pia to pulí
óso i pó- óso i pórta in’ anichtí.
Ki étsi tha mini anichtí
san tis kardiás mu tin pligí
ke i karékla adianí brostá stin pórta
mípos girísis mian avgí
ke prin kalá o ílios vgi
na ksanarchísi éna tragudi to pulí.
|