Ποιος το αγόρασε αυτό το ερειπωμένο σπίτι,
με την αυλή πνιγμένη στη γλυσίνα και στο δυόσμο,
μ’ όλη τη θάλασσα και τα καΐκια μπρος του
κι όλη τη θλίψη περασμένων μεγαλείων, πίσω.
Πάνω στους τοίχους του, όλη η αγοραπωλησία
κι ένα δελφίνι, από παιδιού χεράκι, καμωμένο,
έγιν’ ανάμνηση και ίσκιος, η γριά κυρία,
η καπετάνισσα κυρά, χωρίς λιμάνι και πυξίδα.
Στη σάλα του προγόνου, η παλιά φωτογραφία,
το σκαλιστό σκαμνί κι ο ραγισμένος, Ρούσικος καθρέφτης,
βασιλικά, πληρώσανε, του γιου, μιαν αμαρτία,
και η αρχοντιά, θυσία στη ντάμα, στο βαλέ, στο ρήγα.
Ποιος το αγόρασε αυτό το ερειπωμένο σπίτι,
αφέντης ποιος, το κρύο τζάκι του ξανά θ’ ανάψει,
όσο κι αν τ’ αγαπήσει, πάντα, αυτός ο ίσκιος
πίκρας παλιάς, μες στις αυλές του, γκρίζος θα γυρίζει,
όσο κι αν τ’ αγαπήσει, πάντα, αυτός ο ίσκιος
πίκρας παλιάς, μες στις αυλες του, γκρίζος θα γυρίζει.
|
Pios to agórase aftó to eripoméno spíti,
me tin avlí pnigméni sti glisína ke sto diósmo,
m’ óli ti thálassa ke ta kaΐkia bros tu
ki óli ti thlípsi perasménon megalion, píso.
Páno stus tichus tu, óli i agorapolisía
ki éna delfíni, apó pediu cheráki, kamoméno,
égin’ anámnisi ke ískios, i griá kiría,
i kapetánissa kirá, chorís limáni ke piksída.
Sti sála tu progónu, i paliá fotografía,
to skalistó skamní ki o ragisménos, Rusikos kathréftis,
vasiliká, plirósane, tu giu, mian amartía,
ke i archontiá, thisía sti ntáma, sto valé, sto ríga.
Pios to agórase aftó to eripoméno spíti,
aféntis pios, to krío tzáki tu ksaná th’ anápsi,
óso ki an t’ agapísi, pánta, aftós o ískios
píkras paliás, mes stis avlés tu, gkrízos tha girízi,
óso ki an t’ agapísi, pánta, aftós o ískios
píkras paliás, mes stis avles tu, gkrízos tha girízi.
|