Πάμε καλά
όλοι οι δρόμοι είναι άδειοι αριστερά
ένα φωτάκι ανάβει δεξιά
μια σπασμένη καρδιά με κοιτάει
Κι η μουσική
συντροφεύει τα φώτα, αφορμή
μια παράτομη βόλτα κι εκεί
κάπου στο βάθος αρχίζεις εσύ
Και το φεγγάρι γελάει…
το φεγγάρι γελάει…
το φεγγάρι γελάει…
Το φεγγάρι μου μοιάζει
σαν παιδί που μιλάει
μα συνέχεια διστάζει να πει
πως σε θέλω πολύ
πως σε θέλω πολύ
Πάμε καλά
έχω ξεχάσει την πόλη, τη δουλειά
κι ας ψάχνετε όλοι, είναι αργά
έχω ανοίξει μαζί σου πανιά
Κι η μουσική,
μια πολύχρωμη πόρτα, μια φυγή
μια ξεκούρδιστη νότα που περνά
μου χαιδεύει τ’ αυτιά
|
Páme kalá
óli i drómi ine ádii aristerá
éna fotáki anávi deksiá
mia spasméni kardiá me kitái
Ki i musikí
sintrofevi ta fóta, aformí
mia parátomi vólta ki eki
kápu sto váthos archízis esí
Ke to fengári gelái…
to fengári gelái…
to fengári gelái…
To fengári mu miázi
san pedí pu milái
ma sinéchia distázi na pi
pos se thélo polí
pos se thélo polí
Páme kalá
écho ksechási tin póli, ti duliá
ki as psáchnete óli, ine argá
écho aniksi mazí su paniá
Ki i musikí,
mia políchromi pórta, mia figí
mia ksekurdisti nóta pu perná
mu chedevi t’ aftiá
|