|
Η ζαβολιά κι η σιωπή, το σκέδιο μου εβουλήθη
Μ’ ένα διαβήτη άνισον, εδώ, να ιχνογραφεί^
Κι είμαι λοξά σχήμα ζαβό γιομάτος φως και λήθη
Να στρέφουμαι ελλειπτικά στης ύλης τη στροφή
Και μ’έχασε ο αστερισμός της ζωδιακής μου σμίλης
Οξ’ απ’ τη δημιουργία του! Λοιπόν τι; Στης φθοράς
Το γύρισμα, θα κυνηγώ φιδάκι εγώ της ύλης
(για να δαγκώσω) τη φυγή της ίδιας μου νουράς;
Έτσι λοιπόν; Παντοτινά πλάνα, χορεύτρα η φύση,
Στου χάους τους κεντρόφυγους θα με δινάει φθαρμούς
Και θα με κατεργάζεται στην αστρική μου κλίση
Ο εφιάλτης των στροφών πάντα σε νέους ρυθμούς;
Και Δε θα βρω το Νιρβανά λοιπόν ποτέ του «πάψε»
Μες στην τριώτα του νερού, της γης και της φωτιάς
Παρά θα τρέχω – δίδυμος σφυγμός- στο «σβήσε και άψε»
Της φωτεινής που μου ‘σκισε το πνέμα πελεκιάς;
Ωωω! Όχι!. Τι λυχνίες μου Μάγος στρυφνός θ’ ανάβω
Και λίθο φιλοσοφική θα βρω άλλον ρυθμό
Και μια στιγμή, ανύποπτην ύλη θα σε συλλάβω
Επ’ αυτοφόρω: Συνθημα, Σημείο ή Αριθμό
|
I zavoliá ki i siopí, to skédio mu evulíthi
M’ éna diavíti ánison, edó, na ichnografi^
Ki ime loksá schíma zavó giomátos fos ke líthi
Na stréfume elliptiká stis ílis ti strofí
Ke m’échase o asterismós tis zodiakís mu smílis
Oks’ ap’ ti dimiurgia tu! Lipón ti; Stis fthorás
To girisma, tha kinigó fidáki egó tis ílis
(gia na dagkóso) ti figí tis ídias mu nurás;
Έtsi lipón; Pantotiná plána, choreftra i físi,
Stu cháus tus kentrófigus tha me dinái ftharmus
Ke tha me katergázete stin astrikí mu klísi
O efiáltis ton strofón pánta se néus rithmus;
Ke De tha vro to Nirvaná lipón poté tu «pápse»
Mes stin trióta tu neru, tis gis ke tis fotiás
Pará tha trécho – dídimos sfigmós- sto «svíse ke ápse»
Tis fotinís pu mu ‘skise to pnéma pelekiás;
Ooo! Όchi!. Ti lichníes mu Mágos strifnós th’ anávo
Ke lítho filosofikí tha vro állon rithmó
Ke mia stigmí, anípoptin íli tha se sillávo
Ep’ aftofóro: Sinthima, Simio í Arithmó
|
