Στο μικρό το παλιατζίδικο μπροστά
ένας γέρος με μαλλιά λευκά σαν κρίνα
λυπημένος και αμίλητος κοιτά
το γραμμόφωνο που στέκει στη βιτρίνα,
το γραμμόφωνο που στέκει στη βιτρίνα
Κι όπως το βλέπει άφωνος
δυο δάκρυα κυλάνε
ο χρόνος είναι άπονος
κι οι άνθρωποι ξεχνάνε,
ο χρόνος είναι άπονος
κι οι άνθρωποι ξεχνάνε
Νοσταλγεί καθώς κοιτάζει το χωνί
έναν κόσμο που εχάθηκε για πάντα
και νομίζει πως ακούει μια φωνή
να του λέει κάποιο τραγούδι του `30,
να του λέει κάποιο τραγούδι του `30
|
Sto mikró to paliatzídiko brostá
énas géros me malliá lefká san krína
lipiménos ke amílitos kitá
to grammófono pu stéki sti vitrína,
to grammófono pu stéki sti vitrína
Ki ópos to vlépi áfonos
dio dákria kiláne
o chrónos ine áponos
ki i ánthropi ksechnáne,
o chrónos ine áponos
ki i ánthropi ksechnáne
Nostalgi kathós kitázi to choní
énan kósmo pu echáthike gia pánta
ke nomízi pos akui mia foní
na tu léi kápio tragudi tu `30,
na tu léi kápio tragudi tu `30
|