Κι όταν ο δρόμος μας δυσκόλευε πολύ
κι ήταν τα χρόνια τόσο ξένα που αδικούσαν
αυτά που θέλαμε να ζούμε πιο πολύ
απ’ το μηδέν οι αντοχές μας ξεκινούσαν.
Κι έλιωνε τότε το εγώ μες στο εμείς
και το σκοτάδι το ημέρευε το πείσμα
και μ’ ένα τίποτα την ώρα της αυγής
στη μέρα έδινε η ζωή το πρώτο χρίσμα.
Κι ένα ολοκαίνουριο εμείς
σαν το μωρό ζητάει γονείς
να το αναλάβουν
και εκεί στην άκρη της ευχής
το μέλλον που έρχεται θαρρείς
να καταλάβουν.
Κι όταν ο τρόπος μας δυσκόλευε πολύ
σε ποιο σημείο η καρδιά κι ο νους ενώνουν
κάτι γινόταν μες στη νύχτα την πυκνή
κι αρχίζαν πάλι οι φωνές να δυναμώνουν
να `βλεπα να `ρχεται να κάθεται μαζί μας .
|
Ki ótan o drómos mas diskóleve polí
ki ítan ta chrónia tóso kséna pu adikusan
aftá pu thélame na zume pio polí
ap’ to midén i antochés mas ksekinusan.
Ki élione tóte to egó mes sto emis
ke to skotádi to iméreve to pisma
ke m’ éna típota tin óra tis avgís
sti méra édine i zoí to próto chrísma.
Ki éna olokenurio emis
san to moró zitái gonis
na to analávun
ke eki stin ákri tis efchís
to méllon pu érchete tharris
na katalávun.
Ki ótan o trópos mas diskóleve polí
se pio simio i kardiá ki o nus enónun
káti ginótan mes sti níchta tin pikní
ki archízan páli i fonés na dinamónun
na `vlepa na `rchete na káthete mazí mas .
|