Θες να μ’ αφήσεις,
οι αναμνήσεις τίποτα πια δε σου λεν,
η δύναμή μου, η αντοχή μου,
έχουν βρεθεί στο μηδέν.
Μα το καλό που σου θέλω,
κοντά μου σε θέλω καρδιά μου εφ’ όρου ζωής,
μα το καλό που σου θέλω, αν θες ν’ ανασαίνω,
αντίο, ποτέ μη μου πεις.
Να σου μιλάω δε σταματάω,
να σου θυμίζω το χτες,
τί παραπάνω θέλεις να κάνω,
να αισθανθείς ενοχές.
Μα το καλό που σου θέλω,
κοντά μου σε θέλω καρδιά μου εφ’ όρου ζωής,
μα το καλό που σου θέλω, αν θες ν’ ανασαίνω,
αντίο, ποτέ μη μου πεις.
|
Thes na m’ afísis,
i anamnísis típota pia de su len,
i dínamí mu, i antochí mu,
échun vrethi sto midén.
Ma to kaló pu su thélo,
kontá mu se thélo kardiá mu ef’ óru zoís,
ma to kaló pu su thélo, an thes n’ anaseno,
antío, poté mi mu pis.
Na su miláo de stamatáo,
na su thimízo to chtes,
tí parapáno thélis na káno,
na esthanthis enochés.
Ma to kaló pu su thélo,
kontá mu se thélo kardiá mu ef’ óru zoís,
ma to kaló pu su thélo, an thes n’ anaseno,
antío, poté mi mu pis.
|