Κάστρο χαμηλό
στην άμμο πάνω την υγρή
Νύχτα το πουλώ
και λέω στο κύμα
κάν’ το γη!
Βότσαλα γυμνά
για να `ρθει ο κόσμος διακοπές
κι ύστερα αρχινά
και βγάζει η θάλασσα σιωπές
Αγάπη μου είμαστε ένοχοι
αγάπη μου και λίγοι
Κι η νύχτα η πανέμορφη
λεφτά ζητάει
να φύγει
Γόνατα βαριά
στη γέννα του άσπρου φεγγαριού
μέσα μου σκουριά
κι εκείνη η γεύση του σταριού
Έναστρος γκρεμός
για να γκρεμίζεται η βραδιά
κι έγειρε λαιμός
σ’ ένα τραπέζι καρυδιάς
Αγάπη μου είμαστε ένοχοι
αγάπη μου και λίγοι
Κι η νύχτα η πανέμορφη
λεφτά ζητάει
να φύγει
|
Kástro chamiló
stin ámmo páno tin igrí
Níchta to puló
ke léo sto kíma
kán’ to gi!
Oótsala gimná
gia na `rthi o kósmos diakopés
ki ístera archiná
ke vgázi i thálassa siopés
Agápi mu imaste énochi
agápi mu ke lígi
Ki i níchta i panémorfi
leftá zitái
na fígi
Gónata variá
sti génna tu áspru fengariu
mésa mu skuriá
ki ekini i gefsi tu stariu
Έnastros gkremós
gia na gkremízete i vradiá
ki égire lemós
s’ éna trapézi karidiás
Agápi mu imaste énochi
agápi mu ke lígi
Ki i níchta i panémorfi
leftá zitái
na fígi
|