Κάθε πρωί στις έξι
η μέρα πριν να φέξει,
στα όμορφα φτωχόσπιτα
χτυπά το ξυπνητήρι
και τις κοπέλες τις ξυπνά
να παν για τ’ αργαστήρι.
Ξύπνα κοπέλα μου γλυκιά,
χτυπά το ξυπνητήρι.
Ξύπνα κοπέλα μου γλυκιά
να πας για τ’ αργαστήρι.
Σήκω να πας για τη δουλειά,
σε περιμένουν τ’ αργαλιά.
Ξύπνα γλυκιά κοπέλα,
τραγούδα, χαμογέλα.
Το ξυπνητήρι την ξυπνά,
πλένει το πρόσωπό της
και ξεκινά για τη δουλειά,
το μετοκάματό της.
Την κάνω στ’ αργαστήρι
λες κι ήταν πανηγύρι.
Χαρά, τραγούδια και δουλειά,
κοπέλες στην αράδα
κι ακομπανιάραν τ’ αργαλιά
στη ζήση, στην καντάδα
|
Káthe pri stis éksi
i méra prin na féksi,
sta ómorfa ftochóspita
chtipá to ksipnitíri
ke tis kopéles tis ksipná
na pan gia t’ argastíri.
Ksípna kopéla mu glikiá,
chtipá to ksipnitíri.
Ksípna kopéla mu glikiá
na pas gia t’ argastíri.
Síko na pas gia ti duliá,
se periménun t’ argaliá.
Ksípna glikiá kopéla,
traguda, chamogéla.
To ksipnitíri tin ksipná,
pléni to prósopó tis
ke ksekiná gia ti duliá,
to metokámató tis.
Tin káno st’ argastíri
les ki ítan panigiri.
Chará, tragudia ke duliá,
kopéles stin aráda
ki akobaniáran t’ argaliá
sti zísi, stin kantáda
|