Βάλε την τηλεόραση, έχει εμένα,
μια απόφαση έχω πάρει απελπισίας,
μέσα σ’ έναν κόσμο ανοησίας
να παίζω με τα μάτια δακρυσμένα.
Βάλε την τηλεόραση, έχει εμένα,
πώς βρέθηκα σ’ ένα κουτί κλειστός,
πώς έγινα από έξυπνος κουτός
και τι θα λένε οι φίλοι μου για μένα.
Ο κόσμος μ’ έχει συντροφιά, εγώ κανένα,
μόνο μια άδεια αγκαλιά που θέλει εσένα.
Βάλε την τηλεόραση, έχει εμένα,
εικόνα βιαστική της μιας στιγμής,
στο γυάλινο μου κόσμο διαφανής
τον θρίαμβο εισπράττω του κανένα.
Ο κόσμος μ’ έχει συντροφιά, εγώ κανένα,
μόνο μια άδεια αγκαλιά που θέλει εσένα.
Βάλε την τηλεόραση, έχει εμένα,
μα δώσε μου ένα λόγο για να ζω,
ένα κρεβάτι στρώσε να χωθώ,
και σώσε με από τούτη την αρένα.
|
Oále tin tileórasi, échi eména,
mia apófasi écho pári apelpisías,
mésa s’ énan kósmo anoisías
na pezo me ta mátia dakrisména.
Oále tin tileórasi, échi eména,
pós vréthika s’ éna kutí klistós,
pós égina apó éksipnos kutós
ke ti tha léne i fíli mu gia ména.
O kósmos m’ échi sintrofiá, egó kanéna,
móno mia ádia agkaliá pu théli eséna.
Oále tin tileórasi, échi eména,
ikóna viastikí tis mias stigmís,
sto giálino mu kósmo diafanís
ton thríamvo isprátto tu kanéna.
O kósmos m’ échi sintrofiá, egó kanéna,
móno mia ádia agkaliá pu théli eséna.
Oále tin tileórasi, échi eména,
ma dóse mu éna lógo gia na zo,
éna kreváti stróse na chothó,
ke sóse me apó tuti tin aréna.
|