Δε γνωρίζω νησιά
ούτε λύνω πανιά
για ταξίδια δε βγάζω μιλιά.
Ένα σπίτι ο κόσμος
δύο δωμάτια παλιά
λογική μου που μπάζεις νερά.
Το λιμάνι είναι ξένο και το σπίτι που μένω
νοικιασμένο για χρόνια κι εγώ νόμιζα αιώνια.
Σαν καράβι θα αφήσω λίγα απόνερα πίσω
για την άβυσσο βόλτα απ’ την πίσω την πόρτα.
Ταξιδιώτες ωραίοι
όλοι εσείς οι μοιραίοι
με κορδέλες και στρας
στα μαλλιά.
Δουλευτάδες και αλήτες
βασιλιάδες και αγύρτες
το ταξίδι δεν πάει πουθενά.
Σ’ ένα γλέντι ξεχνιέμαι
κι όλα τούτα που λένε
σαν αστεία και σαν σοβαρά.
Είναι σκόνη και στάχτη
σαν κηλίδα στο χάρτη
σαν παιδί που δε βγάζει μιλιά.
|
De gnorízo nisiá
ute líno paniá
gia taksídia de vgázo miliá.
Έna spíti o kósmos
dío domátia paliá
logikí mu pu bázis nerá.
To limáni ine kséno ke to spíti pu méno
nikiasméno gia chrónia ki egó nómiza eónia.
San karávi tha afíso líga apónera píso
gia tin ávisso vólta ap’ tin píso tin pórta.
Taksidiótes orei
óli esis i mirei
me kordéles ke stras
sta malliá.
Duleftádes ke alítes
vasiliádes ke agirtes
to taksídi den pái puthená.
S’ éna glénti ksechniéme
ki óla tuta pu léne
san astia ke san sovará.
Ine skóni ke stáchti
san kilída sto chárti
san pedí pu de vgázi miliá.
|