Πες πως είσαι ένα λουλούδι
ντελικάτο ευωδιαστό
και φυσούσε ένας αέρας
μ’ ανεξήγητο θυμό
Δε θα έμπαινες στον κόπο
όπως τώρα να ρωτάς
που να βρω έναν άλλον τόπο
έλα εσύ να με κρατάς
Θα φιλιόσουνε στην τρέλα
δίχως στάλα λογική
να ξεσπούσε ότι ξεσπάει
κι ίσως να ‘σουνα εκεί
Την επόμενη την ώρα
μ’ όλα γύρω ή και χωρίς
αχ αυτό που φτάνει τώρα
ν’ αποφύγεις δεν μπορείς
δεν μπορείς
Χέρι χέρι εσύ που βάφεις
κάθε αυγή τον ουρανό
και τ’ απόγευμα που απλώνει
για σεντόνι δειλινό
Πες πως ήσουν σκαλοπάτι
ένα ασήμαντο σκαλί
λίγο έξω από το παλάτι
ή μια απόμερη αυλή
Δε θα γύρευες να βγαίνες
δε θα ζήλευες να μπεις
για το σχέδιό σου μένεις
στην καρδιά της αστραπής
Χέρι χέρι εσύ που βάφεις
κάθε αυγή τον ουρανό
και τ’ απόγευμα που απλώνει
για σεντόνι δειλινό
Έλα μάθε μου ν’αντέχω
στην ζωή τ’ αληθινό
να λυγίζω να μην έχω
πιο γερό απ’ το τρυφερό
|
Pes pos ise éna luludi
ntelikáto evodiastó
ke fisuse énas aéras
m’ aneksígito thimó
De tha ébenes ston kópo
ópos tóra na rotás
pu na vro énan állon tópo
éla esí na me kratás
Tha filiósune stin tréla
díchos stála logikí
na ksespuse óti ksespái
ki ísos na ‘suna eki
Tin epómeni tin óra
m’ óla giro í ke chorís
ach aftó pu ftáni tóra
n’ apofígis den boris
den boris
Chéri chéri esí pu váfis
káthe avgí ton uranó
ke t’ apógevma pu aplóni
gia sentóni dilinó
Pes pos ísun skalopáti
éna asímanto skalí
lígo ékso apó to paláti
í mia apómeri avlí
De tha gireves na vgenes
de tha zíleves na bis
gia to schédió su ménis
stin kardiá tis astrapís
Chéri chéri esí pu váfis
káthe avgí ton uranó
ke t’ apógevma pu aplóni
gia sentóni dilinó
Έla máthe mu n’antécho
stin zoí t’ alithinó
na ligizo na min écho
pio geró ap’ to triferó
|