Να `χα μια πράσινη κλωστή
κι ένα χρυσό βελόνι
την ομορφιά να κένταγα
στης γης το μαύρο αλώνι.
Να σταματούσα τις βροχές
τα σύννεφα να διώξω
και να ζεσταίνω τις καρδιές
με το ουράνιο τόξο.
Να κένταγα για τα παιδιά
γαλάζια καλοκαίρια
με την ελπίδα ολάκερη
και την αγάπη ακέρια.
Και μέσα στα χαλάσματα
να ρίξω πάλι σπόρο
για τον δραπέτη της ζωής
και για τον οδοιπόρο.
Κι αν βγάλει φύλλα και καρπούς
θέλω να ‘ρθεις αδέρφι,
καινούργιο κόσμο να χαρείς
πάνω στη γη τη στέρφη.
Αχ να ‘χα πράσινη κλωστή
κι ένα χρυσό βελόνι
να ‘φερνα πάλι τη χαρά
στης γης το μαύρο αλώνι.
Να ‘φερνα πάλι τη χαρά
στης γης το μαύρο αλώνι.
|
Na `cha mia prásini klostí
ki éna chrisó velóni
tin omorfiá na kéntaga
stis gis to mavro alóni.
Na stamatusa tis vrochés
ta sínnefa na diókso
ke na zesteno tis kardiés
me to uránio tókso.
Na kéntaga gia ta pediá
galázia kalokeria
me tin elpída olákeri
ke tin agápi akéria.
Ke mésa sta chalásmata
na ríkso páli spóro
gia ton drapéti tis zoís
ke gia ton odipóro.
Ki an vgáli fílla ke karpus
thélo na ‘rthis adérfi,
kenurgio kósmo na charis
páno sti gi ti stérfi.
Ach na ‘cha prásini klostí
ki éna chrisó velóni
na ‘ferna páli ti chará
stis gis to mavro alóni.
Na ‘ferna páli ti chará
stis gis to mavro alóni.
|