Είναι της νύχτας το τραγούδι μια κραυγή
σε λερωμένα χείλη.
Φεύγουν οι ώρες και ο χρόνος ναυαγεί
στης μοναξιάς την πύλη.
Μέσα στους νόμους της ζωής
αμέτοχος δε μένει πια κανείς
αμέτοχος δε μένει πια κανείς,
μην ξεγελιέσαι.
Μέσα στους νόμους της ζωής
θα κλάψεις, θα γελάσεις, θα καείς
θα κλάψεις, θα γελάσεις, θα καείς,
μην ξεγελιέσαι.
Ένα ταξίδι στο μινόρε των τρελών,
ένα ταξίδι στης ζωής μας τ’ άδικο
κάνουμε πάλι.
Ένα ταξίδι στο μινόρε των τρελών,
σ’ έναν καιρό που μοιάζει με κατάδικο
κι όπου μας βγάλει.
Είναι η νύχτα το σεντόνι της σιωπής
σε κολασμένο σώμα.
Σ’ έχουν σκοτώσει και δεν έχεις τι να πεις
και όμως ζεις ακόμα.
|
Ine tis níchtas to tragudi mia kravgí
se leroména chili.
Fevgun i óres ke o chrónos nafagi
stis monaksiás tin píli.
Mésa stus nómus tis zoís
amétochos de méni pia kanis
amétochos de méni pia kanis,
min ksegeliése.
Mésa stus nómus tis zoís
tha klápsis, tha gelásis, tha kais
tha klápsis, tha gelásis, tha kais,
min ksegeliése.
Έna taksídi sto minóre ton trelón,
éna taksídi stis zoís mas t’ ádiko
kánume páli.
Έna taksídi sto minóre ton trelón,
s’ énan keró pu miázi me katádiko
ki ópu mas vgáli.
Ine i níchta to sentóni tis siopís
se kolasméno sóma.
S’ échun skotósi ke den échis ti na pis
ke ómos zis akóma.
|