Υπάρχει ένα στρογγυλό και μυστικό αμόνι
που ‘χει ριζώσει αόρατο σε μαρμαρένιο αλώνι.
Κει πάνω αιώνες φτιάχνεται ανθρώπινη πυξίδα
που φέγγει και φωτοβολά σαν πρωινή αχτίδα.
Τη φτιάχνουν ναύτες ναυαγοί και μουσικοί του δρόμου.
Εξόριστοι που γλύτωσαν απ’ τον χιονιά του τρόμου.
Μικροί, μεγάλοι, άρχοντες με τρύπιο πορτοφόλι
της καταιγίδας ποιητές λαθρεπιβάτες όλοι.
Σε εξορία κοντινή ζουν απομακρυσμένοι,
αυτοί που έχουν τ’ όνομα “του κόσμου οι κολασμένοι”.
Μα κάπου κάπου έρχονται και σου χτυπούν την πόρτα,
με τ’ άνοιγμα η πυξίδα τους θα δείξει νέα ρότα.
Με του πολέμου τη βαφή την όψη τους γεμίσαν,
στο στήθος τους ζωγράφισαν εκείνα π’ αγάπησαν.
Αρματολοί και κρύβουνε σε σιωπηλά ταμπούρια,
την πείνα και τη δίψα τους σαν να ‘τανε κουμπούρια.
Σε εξορία κοντινή ζουν απομακρυσμένοι,
αυτοί που έχουν τ’ όνομα “του κόσμου οι κολασμένοι”.
Μα κάπου κάπου έρχονται και σου χτυπούν την πόρτα,
με τ’ άνοιγμα η πυξίδα τους θα δείξει νέα ρότα.
Υπάρχει ένα στρογγυλό και μυστικό αμόνι…
|
Ipárchi éna strongiló ke mistikó amóni
pu ‘chi rizósi aórato se marmarénio alóni.
Ki páno eónes ftiáchnete anthrópini piksída
pu féngi ke fotovolá san priní achtída.
Ti ftiáchnun naftes nafagi ke musiki tu drómu.
Eksóristi pu glítosan ap’ ton chioniá tu trómu.
Mikri, megáli, árchontes me trípio portofóli
tis kategidas piités lathrepivátes óli.
Se eksoría kontiní zun apomakrisméni,
afti pu échun t’ ónoma “tu kósmu i kolasméni”.
Ma kápu kápu érchonte ke su chtipun tin pórta,
me t’ ánigma i piksída tus tha diksi néa róta.
Me tu polému ti vafí tin ópsi tus gemísan,
sto stíthos tus zográfisan ekina p’ agápisan.
Armatoli ke krívune se siopilá taburia,
tin pina ke ti dípsa tus san na ‘tane kuburia.
Se eksoría kontiní zun apomakrisméni,
afti pu échun t’ ónoma “tu kósmu i kolasméni”.
Ma kápu kápu érchonte ke su chtipun tin pórta,
me t’ ánigma i piksída tus tha diksi néa róta.
Ipárchi éna strongiló ke mistikó amóni…
|