|
Δυο γιους είχες μανούλα μου
δυο δέντρα, δυο ποτάμια,
δυο κάστρα Βενετσιάνικα,
δυο δυόσμους, δυο λαχτάρες.
Ένας για την ανατολή
κι ο άλλος για τη δύση
κι εσύ στη μέση μοναχή
μιλάς, ρωτάς, μιλάς, ρωτάς
τον ήλιο.
Ήλιε που βλέπεις τα βουνά,
που βλέπεις τα ποτάμια
όπου θωρείς τα πάθη μας
και τις φτωχές μανούλες.
Αν δεις τον Παύλο φώναξε
και τον Ανδρέα πες μου.
Μ’ έναν καημό τ’ ανάστησα
μ’ έναν λυγμό τα γέννου.
Μα κείνοι παίρνουνε βουνά
διαβαίνουνε ποτάμια
ο ένας τον άλλο ψάχνουνε
για ν’ αλληλοσφαγούνε.
Κι εκεί στο πιο ψηλό βουνό,
στην πιο ψηλή ραχούλα
σιμά κοντά πλαγιάζουνε
κι όνειρο ί κι όνειρο ίδιο βλέπουν.
Στης μάνας τρέχουνε κι οι
δυο το νεκρικό κρεβάτι.
Μαζί τα χέρια δίνουνε της
κλείνουνε τα μάτια.
Και τα μαχαίρια μπήγουνε
βαθιά μέσα στο χώμα.
Κι απέκει ανέβλυσε νερό
να πιεις να ξε να πιεις να ξεδιψάσεις.
|
Dio gius iches manula mu
dio déntra, dio potámia,
dio kástra Oenetsiánika,
dio diósmus, dio lachtáres.
Έnas gia tin anatolí
ki o állos gia ti dísi
ki esí sti mési monachí
milás, rotás, milás, rotás
ton ílio.
Ήlie pu vlépis ta vuná,
pu vlépis ta potámia
ópu thoris ta páthi mas
ke tis ftochés manules.
An dis ton Pavlo fónakse
ke ton Andréa pes mu.
M’ énan kaimó t’ anástisa
m’ énan ligmó ta génnu.
Ma kini pernune vuná
diavenune potámia
o énas ton állo psáchnune
gia n’ allilosfagune.
Ki eki sto pio psiló vunó,
stin pio psilí rachula
simá kontá plagiázune
ki óniro í ki óniro ídio vlépun.
Stis mánas tréchune ki i
dio to nekrikó kreváti.
Mazí ta chéria dínune tis
klinune ta mátia.
Ke ta macheria bígune
vathiá mésa sto chóma.
Ki apéki anévlise neró
na piis na kse na piis na ksedipsásis.
|
