|
Πάνε δυο μήνες που ‘χω να σε δω
ποιος ξέρει τώρα πια τι είμαι για σένα,
ίσως ακόμα και να παρεξηγηθώ
για το Θεό όμως μη νοιάζεσαι για μένα.
Δεν είναι δύσκολο πιστεύω να μαντέψεις
πως της μορφής σου το πορτρέτο ξεθωριάζει
όμως αληθινά στο λέω, δεν πειράζει
κλείνω τα μάτια μου ξανά για να με κλέψεις.
Σε είδα στον ύπνο μου την πόρτα να χτυπάς
να ‘ξερες πόσο με πονάς
κι ύστερα λέει σε είδα να φεύγεις σκυφτή
και τρομαγμένος ξυπνώ.
Αν πω σ’ αρνήθηκα το ξέρεις θα ‘μαι ψεύτης
κι ο χρόνος αν αφήνει μια ελπίδα για μένα
είναι οδυνηρό που δε σε είδα ν’ αστράφτεις
μέσα στης ψυχής μου τον καθρέφτη.
|
Páne dio mínes pu ‘cho na se do
pios kséri tóra pia ti ime gia séna,
ísos akóma ke na pareksigithó
gia to Theó ómos mi niázese gia ména.
Den ine dískolo pistevo na mantépsis
pos tis morfís su to portréto ksethoriázi
ómos alithiná sto léo, den pirázi
klino ta mátia mu ksaná gia na me klépsis.
Se ida ston ípno mu tin pórta na chtipás
na ‘kseres póso me ponás
ki ístera léi se ida na fevgis skiftí
ke tromagménos ksipnó.
An po s’ arníthika to kséris tha ‘me pseftis
ki o chrónos an afíni mia elpída gia ména
ine odiniró pu de se ida n’ astráftis
mésa stis psichís mu ton kathréfti.
|
