Στο παραγώνι κάθομαι
μόνος και συλλογιέμαι
όσα τα μάτια μου έχουν δει
το δρόμο της ζωής μου
τα λούλουδα του λιβαδιού
τις άσπρες πεταλούδες
και τα κατακαλόκαιρα
που ‘χουν κι αυτά περάσει
Μα πάντα εκεί που κάθομαι
μόνος και συλλογιέμαι
τα πράγματα της ζήσης μου
που πέρασαν γοργά
έχω το νου μου ακοίμητο
μήπως και ξανακούσω
πόδια που πίσω γύρισαν
φωνές πίσω απ’ την πόρτα
|
Sto paragóni káthome
mónos ke sillogiéme
ósa ta mátia mu échun di
to drómo tis zoís mu
ta luluda tu livadiu
tis áspres petaludes
ke ta katakalókera
pu ‘chun ki aftá perási
Ma pánta eki pu káthome
mónos ke sillogiéme
ta prágmata tis zísis mu
pu pérasan gorgá
écho to nu mu akimito
mípos ke ksanakuso
pódia pu píso girisan
fonés píso ap’ tin pórta
|