Το παράθυρο κλειστό,
νύχτα κι η αγάπη πουθενά,
έμεινα καντήλι εγώ σβηστό
κι έξω κλαίει η βροχή.
Το παράθυρο κλειστό,
να ‘τανε να ‘ρχόσουνα ξανά,
να ‘τανε το βλέμμα του ζεστό,
να ‘χες λέει κι εσύ ψυχή.
Να ‘χαν όλοι οι άνθρωποι
το ίδιο ριζικό,
να ‘χανε και μια καρδιά,
στην αγάπη να ‘χανε
το ίδιο μερτικό
για να μην πονάνε
και να γινόταν ο καημός
αγέρας και βροχή,
αγέρας και βροχή.
Το παράθυρο κλειστό,
δρόμος η ζωή μου, σκοτεινός,
έμεινε ο κόσμος αδειανός
κι έξω κλαίει η βροχή.
Το παράθυρο κλειστό,
να ‘ταν το γραφτό του καθενός
άστρο φωτεινό και ουρανός,
να ‘χες λέει κι εσύ ψυχή.
|
To paráthiro klistó,
níchta ki i agápi puthená,
émina kantíli egó svistó
ki ékso klei i vrochí.
To paráthiro klistó,
na ‘tane na ‘rchósuna ksaná,
na ‘tane to vlémma tu zestó,
na ‘ches léi ki esí psichí.
Na ‘chan óli i ánthropi
to ídio rizikó,
na ‘chane ke mia kardiá,
stin agápi na ‘chane
to ídio mertikó
gia na min ponáne
ke na ginótan o kaimós
agéras ke vrochí,
agéras ke vrochí.
To paráthiro klistó,
drómos i zoí mu, skotinós,
émine o kósmos adianós
ki ékso klei i vrochí.
To paráthiro klistó,
na ‘tan to graftó tu kathenós
ástro fotinó ke uranós,
na ‘ches léi ki esí psichí.
|