Ποιον να ρωτήσω να μου πει
τι έφταιξα και κλαίω,
εγώ που ονειρεύτηκα,
τον κόσμο τόσο ωραίο
Σαν αγκαλιάζω τον ντουνιά,
και δίπλα του πλαγιάζω,
μ’ αφήνει πάντα παγωνιά
πονώ κι αναστενάζω.
Να σε ρωτήσω να μου πεις,
πες μου σοφέ διαβάτη,
να σου ζητήσω να μου βρεις
αν έφταιξα σε κάτι
Σαν αγκαλιάζω τον ντουνιά,
και δίπλα του πλαγιάζω,
μ’ αφήνει πάντα παγωνιά
πονώ κι αναστενάζω
Να μην στενάζεις άδικα,
και στο γράψεν η μοίρα,
να τους μοιράζεις ομορφιά
να σε κερνάν αλμύρα
Μα αν ήξεραν οι άνθρωποι,
μόνο να σε προφέρουν,
Ο κόσμος θα χε γιατρικό,
για αυτούς που υποφέρουν
|
Pion na rotíso na mu pi
ti éfteksa ke kleo,
egó pu onireftika,
ton kósmo tóso oreo
San agkaliázo ton ntuniá,
ke dípla tu plagiázo,
m’ afíni pánta pagoniá
ponó ki anastenázo.
Na se rotíso na mu pis,
pes mu sofé diaváti,
na su zitíso na mu vris
an éfteksa se káti
San agkaliázo ton ntuniá,
ke dípla tu plagiázo,
m’ afíni pánta pagoniá
ponó ki anastenázo
Na min stenázis ádika,
ke sto grápsen i mira,
na tus mirázis omorfiá
na se kernán almíra
Ma an íkseran i ánthropi,
móno na se proférun,
O kósmos tha che giatrikó,
gia aftus pu ipoférun
|