|
Όσα δε φέρν’ η θάλασσα
τα φέρνει ένας καημός
από αγάπη προδομένη
Τόσο πολύ σ’ αγάπησα
που παίρνει ο ποταμός
το γέλιο μου, τα νιάτα μου,
τη ζωή που μου απομένει.
Το πιο μαύρο φεγγάρι
θα ‘ρθει για να με πάρει
γιατί, πια, ράγισα,
ναυάγησα,
με δάκρυ μια ζωή σφράγισα.
Όσα δε φέρνει ο άνεμος
τα φέρνει ένα φιλί
σ’ ένα στόμα που ’ναι ξένο.
Τι να σου κάνει ο άνθρωπος
που αγάπησε πολύ;
Κάθε στιγμή θα καίγεται
με κορμί παρατημένο
Το πιο μαύρο φεγγάρι
θα ‘ρθει για να με πάρει
γιατί, πια, ράγισα,
ναυάγησα,
με δάκρυ μια ζωή σφράγισα.
|
Όsa de férn’ i thálassa
ta férni énas kaimós
apó agápi prodoméni
Tóso polí s’ agápisa
pu perni o potamós
to gélio mu, ta niáta mu,
ti zoí pu mu apoméni.
To pio mavro fengári
tha ‘rthi gia na me pári
giatí, pia, rágisa,
nafágisa,
me dákri mia zoí sfrágisa.
Όsa de férni o ánemos
ta férni éna filí
s’ éna stóma pu ’ne kséno.
Ti na su káni o ánthropos
pu agápise polí;
Káthe stigmí tha kegete
me kormí paratiméno
To pio mavro fengári
tha ‘rthi gia na me pári
giatí, pia, rágisa,
nafágisa,
me dákri mia zoí sfrágisa.
|
