Παίρνω ένα ποδήλατο και φεύγω για τ’ αδύνατο
κρατάω στο χέρι το κλειδί
πιάνω το τιμόνι ο σφυγμός μου δυναμώνει
το έργο κάπου το `χω ξαναδεί
Ήμουν μικρό παιδάκι με καθαρή καρδιά
είχα τ’ όνειρό μου, το ποδήλατό μου
κι όλα έμοιαζαν σωστά
έγινα δεκάξι, κι όλα ήταν εντάξει
είχα μια ζωή μπροστά
Το ποδήλατό μου, ήταν πάντοτε δικό μου
και με πήγαινε πολύ μακριά
μέσα στη Σαχάρα, σαν την πιο βαθιά λαχτάρα
μ’ οδηγούσε πέρα απ’ τη χαρά
Και τώρα στον αγώνα, ξανά απ’ την αρχή
Φόρτσα στο πεντάλι, να ‘ρθουνε κι οι άλλοι
πάμε για ορθοπεταλιές
τα ποδήλατά μας, όπως τα όνειρά μας
ξέρουν από ανηφοριές
|
Perno éna podílato ke fevgo gia t’ adínato
kratáo sto chéri to klidí
piáno to timóni o sfigmós mu dinamóni
to érgo kápu to `cho ksanadi
Ήmun mikró pedáki me katharí kardiá
icha t’ óniró mu, to podílató mu
ki óla émiazan sostá
égina dekáksi, ki óla ítan entáksi
icha mia zoí brostá
To podílató mu, ítan pántote dikó mu
ke me pígene polí makriá
mésa sti Sachára, san tin pio vathiá lachtára
m’ odiguse péra ap’ ti chará
Ke tóra ston agóna, ksaná ap’ tin archí
Fórtsa sto pentáli, na ‘rthune ki i álli
páme gia orthopetaliés
ta podílatá mas, ópos ta ónirá mas
ksérun apó aniforiés
|