|
Ρίχνεις τα μάτια σου στη γη
λες κι έχεις πάρει διαταγή να μην μιλήσεις
Αν σε ρωτήσω το γιατί
γυρνάς την πλάτη σου αντί να μου εξηγήσεις
Άρχισες να λείπεις ξαφνικά
και τα ερωτηματικά μου σαν μελίσσι
κι ότι πριν φαινόταν φυσικό
τώρα για λόγο βασικό πια θα ισχύσει
Πάγωσε ο χρόνος την αγάπη μας
κάποτε για αστείο το ‘χες πει
το πολύ μαζί σκοτώνει
το φιλί μας το παγώνει
σκότωσε κι εμάς
το πολύ μαζί σκοτώνει
Έκανες την πλήξη σου θυμό
κι έτσι άρχισα να επιθυμώ
παλιές φιλίες
μα όταν σκορπίζουν τα πουλιά
μοιάζει η αγάπη σαν τις άδειες παραλίες
Ήρθε κι η δική μας η στροφή
κάποτε οι άνθρωποι οι σοφοί μας το ‘χαν μάθει
δε θα καθαρίσουμε ποτέ
άμα δε βρούμε το κρυμμένο μας το αγκάθι
|
Ríchnis ta mátia su sti gi
les ki échis pári diatagí na min milísis
An se rotíso to giatí
girnás tin pláti su antí na mu eksigísis
Άrchises na lipis ksafniká
ke ta erotimatiká mu san melíssi
ki óti prin fenótan fisikó
tóra gia lógo vasikó pia tha ischísi
Págose o chrónos tin agápi mas
kápote gia astio to ‘ches pi
to polí mazí skotóni
to filí mas to pagóni
skótose ki emás
to polí mazí skotóni
Έkanes tin plíksi su thimó
ki étsi árchisa na epithimó
paliés filíes
ma ótan skorpízun ta puliá
miázi i agápi san tis ádies paralíes
Ήrthe ki i dikí mas i strofí
kápote i ánthropi i sofi mas to ‘chan máthi
de tha katharísume poté
áma de vrume to krimméno mas to agkáthi
|
