Το ποντίκι και ο αετός | To pontíki ke o aetós

Ό,τι κι αν κάνω, δεν μπορώ, το ξέρω, δε σε πείθω
Με άλλα λόγια θα στο πω, μ’ έναν αρχαίο μύθο

Μια ιστορία ψεύτικη και λίγο ξεχασμένη
Και πάσα ομοιότητα, είναι εξ’αρχής χαμένη

Για ένα ποντίκι που ήτανε στα χώματα κρυμμένο
Ποτέ δεν είδε ουρανό και πάντα πεινασμένο

Όλος ο κόσμος μια σταλιά, μονάχα ένα χωράφι
Και όλες οι παρέες του, ένα μικρό σινάφι

Στο σώμα αταξίδευτο και στην ψυχή χαμένο
Μες την καρδιά του μοναχό και πάντα φοβισμένο

Κατέβηκε ένας αετός μια μέρα στο χωράφι
Η πείνα του αχόρταγη, το ράμφος του ξυράφι

Τον έπιασε τον ποντικό, του κόπηκε η μιλιά του
Και φύγαν προς τον ουρανό, τον πάει στη φωλιά του

Γυρίζει τότε ο ποντικός, κοιτάζει προς τα κάτω
Είδε βουνά και θάλασσα, τον κόσμο πιο γεμάτο

“Θεέ μου πόσα έχασα μ’ αυτούς που μπερδευόμουν
Ωραία είναι εδώ ψηλά, εγώ γιατί σερνόμουν ;

Θέλω να μείνω πάντα εδώ, εδώ θέλω να ζήσω
Τώρα που είδα ουρανό, όλα θα τα ζητήσω ”

Τον κοίταξε ο αετός και του ‘πε θυμωμένα
“Αν σ’ ήθελε ο Θεός ψηλά, θα ήσουν σαν κι εμένα ”

Κι ο ποντικός του απάντησε πως είναι θέμα πλάνης
Μ’ αγάπη κι ανοιχτή καρδιά, τον ουρανό τον φτάνεις

Θα αναρωτιέσαι σίγουρα τι έγινε στο τέλος
Όμως αυτή η συζήτηση, είναι ένα άλλο σκέλος

Κι αν λες πως δεν κατάλαβες και σου πουλάω φύκια
Εντάξει, πλάκα έκανα, μιλούσα για ποντίκια

Να ονειρεύεσαι ουρανούς και να ζητάς τους τρόπους
Τι κρίμα που οι αετοί δεν τρώνε και ανθρώπους

Απ’ όσα είδαν τα μάτια μου, ένα μόνο να ξέρεις
Πως δε σου φτάνει το όνειρο για να τα καταφέρεις

Τ’ όνειρο είναι τα φτερά, μα αν θέλεις να πετάξεις
Πρέπει και την αλήθεια σου λίγο να την πειράξεις

Μη στάζεις το φαρμάκι σου χωρίς να κάνεις βήμα
Ή κούνα το κορμάκι σου ή άλλαξε το ποίημα

Ό,ti ki an káno, den boró, to kséro, de se pitho
Me álla lógia tha sto po, m’ énan archeo mítho

Mia istoría pseftiki ke lígo ksechasméni
Ke pása omiótita, ine eks’archís chaméni

Gia éna pontíki pu ítane sta chómata krimméno
Poté den ide uranó ke pánta pinasméno

Όlos o kósmos mia staliá, monácha éna choráfi
Ke óles i parées tu, éna mikró sináfi

Sto sóma ataksídefto ke stin psichí chaméno
Mes tin kardiá tu monachó ke pánta fovisméno

Katévike énas aetós mia méra sto choráfi
I pina tu achórtagi, to rámfos tu ksiráfi

Ton épiase ton pontikó, tu kópike i miliá tu
Ke fígan pros ton uranó, ton pái sti foliá tu

Girízi tóte o pontikós, kitázi pros ta káto
Ide vuná ke thálassa, ton kósmo pio gemáto

“Theé mu pósa échasa m’ aftus pu berdevómun
Orea ine edó psilá, egó giatí sernómun ;

Thélo na mino pánta edó, edó thélo na zíso
Tóra pu ida uranó, óla tha ta zitíso ”

Ton kitakse o aetós ke tu ‘pe thimoména
“An s’ íthele o Theós psilá, tha ísun san ki eména ”

Ki o pontikós tu apántise pos ine théma plánis
M’ agápi ki anichtí kardiá, ton uranó ton ftánis

Tha anarotiése sígura ti égine sto télos
Όmos aftí i sizítisi, ine éna állo skélos

Ki an les pos den katálaves ke su puláo fíkia
Entáksi, pláka ékana, milusa gia pontíkia

Na onirevese uranus ke na zitás tus trópus
Ti kríma pu i aeti den tróne ke anthrópus

Ap’ ósa idan ta mátia mu, éna móno na kséris
Pos de su ftáni to óniro gia na ta kataféris

T’ óniro ine ta fterá, ma an thélis na petáksis
Prépi ke tin alíthia su lígo na tin piráksis

Mi stázis to farmáki su chorís na kánis víma
Ή kuna to kormáki su í állakse to piima