|
Πορφυρό βαθύ
κι η σιωπή βυθός
φως από ηλιοτρόπια
κι αργός χορός στα χέρια
Φτερουγάει καθώς
πάει να λυτρωθεί
η ζωή απ’ το θάνατο κι
αρπάζεται απ’ τ’ αστέρια
Για τ’ όνειρο και ποιος ζωή δε δίνει
μα μόνο ό,τι σε σκλάβωσε σε λύνει
Σε κάποιο υπόγειο της Pigalle
τ’ αστέρι αυτό κι αν έπεσε χορεύει
το ρόδο της ανατολής
την τύχη του που θ’ άλλαζε γυρεύει
Και ποιος ζωή για τ’ όνειρο δε δίνει
αφέντης της ανάσας του να γίνει
Την πιο κρυμμένη του πλευρά
γυρεύει σαν πλαγιάζει ο έρωτάς σου
μα για να πάει ψηλά η φωτιά
να μάθεις να λυγάς τα γόνατά σου
Για τ’ όνειρο και ποιος ζωή δε δίνει
για μια στιγμή είσαι αθάνατος και σβήνει
|
Porfiró vathí
ki i siopí vithós
fos apó iliotrópia
ki argós chorós sta chéria
Fterugái kathós
pái na litrothi
i zoí ap’ to thánato ki
arpázete ap’ t’ astéria
Gia t’ óniro ke pios zoí de díni
ma móno ó,ti se sklávose se líni
Se kápio ipógio tis Pigalle
t’ astéri aftó ki an épese chorevi
to ródo tis anatolís
tin tíchi tu pu th’ állaze girevi
Ke pios zoí gia t’ óniro de díni
aféntis tis anásas tu na gini
Tin pio krimméni tu plevrá
girevi san plagiázi o érotás su
ma gia na pái psilá i fotiá
na máthis na ligás ta gónatá su
Gia t’ óniro ke pios zoí de díni
gia mia stigmí ise athánatos ke svíni
|
