Μάνα μου,
εγώ είμαι τ’ άμοιρο
το σκοτεινό τρυγόνι
όπου το δέρνει ο άνεμος
βροχή που το πληγώνει..
Το δόλιο
όπου κι αν στραφεί
απ’ όπου κι αν περάσει
δε βρίσκει πέτρα να σταθεί
κλωνάρι να πλαγιάσει..
Εγώ βαρκούλα μοναχή
βαρκούλα αποδαρμένη
μέσα σε πέλαγο ανοιχτό
σε θάλασσα αφρισμένη..
Παλεύω με τα κύματα
χωρίς πανί, τιμόνι
κι άλλη δεν έχω άγκυρα
πλην την ευχή σου μόνη.
|
Mána mu,
egó ime t’ ámiro
to skotinó trigóni
ópu to dérni o ánemos
vrochí pu to pligóni..
To dólio
ópu ki an strafi
ap’ ópu ki an perási
de vríski pétra na stathi
klonári na plagiási..
Egó varkula monachí
varkula apodarméni
mésa se pélago anichtó
se thálassa afrisméni..
Palevo me ta kímata
chorís paní, timóni
ki álli den écho ágkira
plin tin efchí su móni.
|