Κι όμως το σπίτι αυτό,
το φτιάξαμε από έρωτα
έτσι να λες στον κόσμο όταν σε ρωτήσει
Μα τι να πω εγώ
στα χρόνια τ’ αξημέρωτα
που πάνε αγάπη μου, χωρίς να τα `χω ζήσει
Κι αν με ρωτήσει ο ξεχασμένος εαυτός μου
γιατί τον άφησα στ’ αζήτητα του κόσμου
Κι αν με ρωτήσει, καινούρια ψέματα δεν έχω εγώ να πω
ένα ταξίδι του χρωστάω, μόνο αυτό, ένα ταξίδι, μονάχα αυτό.
Κι έτσι το σπίτι αυτό το κλείδωσε η ανάμνηση
κι ό,τι κι αν λες τα φώτα τώρα τα `χω σβήσει
ίσως και να `ν απλό αντί για μιαν απάντηση
κάτι παράλογο κανείς ν’ αποφασίσει
|
Ki ómos to spíti aftó,
to ftiáksame apó érota
étsi na les ston kósmo ótan se rotísi
Ma ti na po egó
sta chrónia t’ aksimérota
pu páne agápi mu, chorís na ta `cho zísi
Ki an me rotísi o ksechasménos eaftós mu
giatí ton áfisa st’ azítita tu kósmu
Ki an me rotísi, kenuria psémata den écho egó na po
éna taksídi tu chrostáo, móno aftó, éna taksídi, monácha aftó.
Ki étsi to spíti aftó to klidose i anámnisi
ki ó,ti ki an les ta fóta tóra ta `cho svísi
ísos ke na `n apló antí gia mian apántisi
káti parálogo kanis n’ apofasísi
|