Χαράζουν οι βροχές την πέτρα
και την ψυχή οι ανοχές
κι εσύ μου λες: καρδιά μου μέτρα
πόσοι χάθηκαν στο χθες.
Ονειρευτές κι ονειρεμένοι
στο δρόμο τους παραδομένοι,
ονειρευτές κι ονειρεμένοι
από το δίκιο τους πνιγμένοι.
Τι τραγουδάει το αηδόνι
σαν βγαίνει ο ήλιος το πρωί,
σταυρόλεξο που δεν τελειώνει
είναι ο κόσμος κι η ζωή.
Κι ό,τι αφήσει το ταξίδι
γεύση από μέλι κι από ξύδι,
γεύση από μέλι κι από ξύδι
ό, τι αφήσει το ταξίδι.
|
Charázun i vrochés tin pétra
ke tin psichí i anochés
ki esí mu les: kardiá mu métra
pósi cháthikan sto chthes.
Onireftés ki onireméni
sto drómo tus paradoméni,
onireftés ki onireméni
apó to díkio tus pnigméni.
Ti tragudái to aidóni
san vgeni o ílios to pri,
stavrólekso pu den telióni
ine o kósmos ki i zoí.
Ki ó,ti afísi to taksídi
gefsi apó méli ki apó ksídi,
gefsi apó méli ki apó ksídi
ó, ti afísi to taksídi.
|