Μου ‘πες να γράψω ένα αιμάτινο τραγούδι
που να μιλάει για την κλεμμένη μας ζωή.
Της γης τη φλέβα ακούω σαν ένα μαθητούδι
και του ανέμου την αδέσποτη πνοή.
Όλα ή τίποτα του δρόμου μας το ρίσκο,
κι όλα στο τίποτα θαρρώ τώρα τα βρίσκω.
Μα στη ζωή κάθε στιγμή τέλος κι αρχή,
κάτι θα βρούμε σαν ταξί μες στη βροχή.
Μου `πες να γράψω ένα αιμάτινο τραγούδι
μα ποιο τραγούδι αναπληρώνει τη ζωή;
Περνώ στ’ αυτί σου ένα κόκκινο λουλούδι
για να σου πει τι λέει του ανέμου η πνοή.
|
Mu ‘pes na grápso éna emátino tragudi
pu na milái gia tin klemméni mas zoí.
Tis gis ti fléva akuo san éna mathitudi
ke tu anému tin adéspoti pnoí.
Όla í típota tu drómu mas to rísko,
ki óla sto típota tharró tóra ta vrísko.
Ma sti zoí káthe stigmí télos ki archí,
káti tha vrume san taksí mes sti vrochí.
Mu `pes na grápso éna emátino tragudi
ma pio tragudi anapliróni ti zoí;
Pernó st’ aftí su éna kókkino luludi
gia na su pi ti léi tu anému i pnoí.
|